Victor et moi
Sinds drie weken heb ik een nieuwe vriend. En zoals bij elke nieuwe relatie, moeten we aan elkaar wennen. Victor komt uit een asiel en heeft een jaar in een hok gewoond. Eén keer per dag werd hij uitgelaten door vrijwilligers. Victor weet dus niet hoe het is om in een huis te leven. Hij besteedt dan ook veel tijd aan het verkennen van het huis. Verwonderd kijkt hij naar zichzelf in de spiegels of in het raam, hij lijkt tevreden met wat hij ziet. Alles wat op het aanrecht ligt, vraagt om zijn aandacht. Zelfs als er niks op het aanrecht ligt, wil hij dat graag controleren.
Victor is nogal mager. Het baarde mij dan ook zorgen toen hij de eerste dagen niet wilde eten. Volgens Google en de vétérinaire is dat stress. Gelukkig eet hij nu zijn bakje met plezier leeg en hoop ik dat er wat vlees op de botten komt.
Het is aandoenlijk om te zien hoezeer Victor aan mijn aanwezigheid hecht. Hij volgt me op de voet en denkt bij elke keer dat ik de gang in stap, dat hij uit mag. Hij mag vaak uit, maar ik gebruik de gang ook om op andere plekken dan buiten te komen. Da’s nog verwarrend.
Sommige dingen vindt Victor eng. Toen de tv aanging, wist hij niet hoe snel hij achter de bank moest kruipen. Martien Meiland joeg hem, begrijpelijkerwijs, angst aan. Na een paar avonden begreep hij dat de tv hem niks zou aandoen en gaat hij inmiddels rustig aan mijn voeten liggen. Hoog schattigheidsgehalte.
Wat er achter het glas van de wasmachine en de haard gebeurt, is dan weer leuk. Victor gaat er op zijn gemak voor zitten en lijkt gebiologeerd door de was of het haardvuur.
Victor moet nog het één en ander leren. Zo doet hij zijn behoefte nog graag binnen en daar ben ik bepaald geen fan van. Ik overlaat hem met complimenten als hij zijn pipi of caca buiten doet en dat lijkt, een beetje, te werken. Aan de lijn lopen is moeilijk. Rondom het huis gaat het redelijk. Ook hier werkt het complimenteren goed. Zodra er een kat in beeld komt, of zodra Victor dénkt dat er een kat in beeld komt, wordt hij helemaal gek. Hij trekt als een malle aan de lijn en begint te huilen als een wolf. Ik kan hem nauwelijks in bedwang houden en ben al een keer op de grond geklapt terwijl ik uitgleed over de natte bladeren. Voorlopig probeer ik een katvrije route te lopen.
Verder is Victor een rustige hond. Meestal ligt hij er gezellig bij. Hij blaft niet. Ik denk dat er misschien iets mis is met zijn stembanden, want dat huilen bij de katten klinkt niet als blaffen. Hij is vanaf de eerste nacht rustig en slaapt inmiddels niet meer naast maar op zijn kussen. Ik kan hem prima alleen laten als ik boodschappen doe. Hij springt wel tegen het aanrecht, maar niet tegen mensen op. Gasten laat hij met rust en zo hoort het ook. En niet onbelangrijk: mijn stappenteller maakt elke dag overuren.
Kortom, deze verwaarloosde hond doet het hartstikke goed. Hij heeft nog wat aandacht, liefde en correctie nodig. En dat krijgt ie. Volop. Ondertussen zijn Victor et moi vriendjes aan het worden.
Toen mijn hond Victor 3 weken bij me was, schreef ik al eens bovenstaande blog over hem. Hoogste tijd voor een update…
Victor moest even wennen. Niet zo vreemd als je bedenkt dat hij gewend was in een hok te leven en waarschijnlijk getraumatiseerd was. Hij heeft in korte tijd al heel veel bijgeleerd. Zo doet hij zijn behoefte keurig buiten en dat is zowel voor hem als mij een grote opluchting. Hij is rustig, springt niet en kan gerust een aantal uren alleen thuisblijven. Dat laatste geeft mij natuurlijk ook wat ruimte.
Er blijven wel enige eigenaardigheden. In het begin dacht ik dat Victor niet kon blaffen en wellicht zelfs iets aan zijn stembanden mankeerde. Inmiddels heeft hij zijn stem herontdekt. Hij blaft niet echt, het is meer een soort van huilen c.q. janken. Dat doet ie niet vaak, slechts op bepaalde momenten. Bijvoorbeeld als hij bij het uitlaten een kat ontdekt. Dan speelt zijn jachtinstinct op en wil hij erop af. Het is maar goed dat daar geen beelden van zijn want ik heb dan moeite om hem in bedwang te houden. Ook wanneer de bel gaat, blaft hij even waarna hij snel een kamer induikt omdat hij nog steeds wat angstig is.
Victor slaapt in de woonkamer. Daar heeft hij een fijn mandje. De banken vindt hij nog fijner om op te liggen. Ik niet. Dankzij de gouden tip van een vriendin, leg ik voor het slapengaan aluminiumfolie op de banken. En dat werkt. Zo slaapt Victor in zijn mandje en blijven mijn banken schoon. Meestal. Het lukt hem toch af en toe om er stiekem op te kruipen en dan kijkt hij me zo verschrikkelijk lief en schuldig aan dat ik er niet boos om kan worden.
Ik dacht dat het leuk voor Victor zou zijn als hij lekker vrij rond kon lopen in mijn tuintje. Bij het uitlaten kan hij niet loslopen want dan gaat hij er vandoor. Dat heeft hij overigens 1x gedaan en toen ben ik hem twee dagen kwijt geweest. Gelukkig zorgde de buurtapp ervoor dat hij uitgeput maar veilig terugkwam. Mijn tuin is ommuurd, dus daar kan niet veel gebeuren. Dacht ik. Victor is vindingrijk en is twee keer over het muurtje gesprongen om de vrijheid te zoeken. Eén keer maakte hij daarbij een val van een paar meter en brak hij een bot. Dat is allemaal weer goed gekomen. Helaas mag Victor nu niet meer los in de tuin.
Victors favoriete plek is het balkon. Lekker in de buitenlucht en het zonnetje liggen en ondertussen alles in de gaten houden wat er voorbijkomt. Dat houdt hij uren vol.
De gasten van MaDamenFrance mogen uiteraard geen last hebben van Victor. Ik zorg er dus voor dat hij eventjes in een andere ruimte verblijft bij aankomst en ontbijt. Veel gasten vinden hem echter fantastisch en smelten als Victor ze met zijn trouwe, bruine hondenogen aankijkt. Het komt regelmatig voor dat, op verzoek, Victor in de eetkamer is en lekker aan de voeten van de gasten gaat liggen.
Na een half jaar kan ik uit de grond van mijn hart zeggen dat Victor en ik het samen enorm naar onze zin hebben. Luisteren doet hij nog nauwelijks. Hij reageert alleen op “croquettes” en “on y va?”. Andere commando’s volgen wellicht in de toekomst. We hebben het goed samen.
