Van de Vecht naar de Lot

Door: Liesbet Den Daas

Ons idee om naar Frankrijk te verhuizen ontstond zo’n vier jaar geleden. Ik had in Nederland al tien jaar een B&B kamer die het hele jaar goed liep. Theo had een eigen bedrijf in onroerend goed, we woonden net buiten Utrecht, in Oud-Zuilen, aan de Vecht.

Onze drie zonen waren op dat moment 16, 18 en 19. Ik begon me af te vragen hoe de toekomst er uit zou zien als de kinderen het huis uit waren. Ik zag mezelf daar niet nog jarenlang de hele dag in mijn uppie in dat grote huis zitten. Theo had in zijn werk ook alles wel gezien. Tot die tijd was een verhuizing naar het buitenland geen optie, vanwege zijn bedrijf en de kinderen. Maar als we alles zouden verkopen en de jongens zouden een eigen leven hebben, dan kon het natuurlijk wel.

Zoals alle grote beslissingen in ons leven ging het daarna allemaal snel. Een beetje té snel. We bepaalden een locatie (Zuid-West Frankrijk) op basis van klimaat, natuur en huizenprijzen en we planden een trip om te kijken of we het er mooi vonden. Dat was met Pasen 2017. Vanaf Bergerac reden we door de Auvergne richting de Lot. We zochten niet zomaar een huis, we zochten een huis met een lopende B&B. Dat maakte de zoektocht wel overzichtelijk. De overnachtingen deden we bij B&B’s van Nederlanders die op dat moment te koop stonden. De derde overnachting was al in Pech Blanc. Theo zat daar over het dal uit te kijken en sprak de woorden “ik wil hier wonen”. Bij mij duurde het wat langer omdat ik de zoektocht eigenlijk ook wel leuk had gevonden, maar die was al ten einde.

Maar nu? We waren te vroeg! De jongste moest zijn school nog afmaken. We konden nog lang niet weg. We konden de koop van Pech Blanc met een jaar uitstellen, maar de eigenaren wilden op een gegeven moment natuurlijk wel zekerheid. Ons huis verkocht niet makkelijk. We hadden bedacht dat we dan maar een tijdje zouden huren in Nederland met het hele gezin, maar dat was allemaal niet nodig. Het duurde twee jaar voordat ons huis verkocht was. Intussen hadden we een extra hypotheek afgesloten om Pech Blanc alvast te kunnen kopen voordat het aan ons neus voorbij zou gaan. Gelukkig gingen de jongens wel als een speer. 2019 was het jaar van de verhuizingen. De oudste verhuisde van kamer binnen Utrecht, de tweede ging voor het eerst op kamers en de derde ging naar een campus in Maastricht. En wij, wij verhuisden eigenhandig de helft van onze inboedel naar Frankrijk. De andere helft hadden we nog even nodig in een huurappartement in Utrecht. Om alles af te wikkelen. In de zomer van 2019 konden we een proefseizoen draaien op Pech Blanc en dat ging fantastisch. De definitieve verhuizing was in maart 2020, drie dagen voordat alles op slot ging wegens Corona.

Pech Blanc is precies wat we wilden: een leuk klein woonhuis voor ons samen. Een B&B die gescheiden is van ons woonhuis. Een mooi stukje grond in een rustige omgeving. Verder vonden we de indeling van de kamers, keuken en ontbijtkamer perfect en was het allemaal in een neutrale stijl gebouwd. Daar kon je nog van allles op een eenvoudige manier opleuken zonder te hoeven verbouwen. Alleen de grote “hangar” die naast de B&B stond, daarvan wisten we even niet wat we ermee aan moesten. Met dat lelijke golfplaten dak. En er moest een zwembad komen. Wat ons direct opviel was de totale stilte hier. We zitten een eind van een rustige doorgaande weg af. En we hebben leuke buren. Met slechts negen mensen op een heuvel moet je wel een beetje met elkaar op kunnen schieten.

De ‘hangar’ is inmiddels de eyecatcher van het geheel geworden als een uit de kluiten gewassen lounge en diner plek.
Het zwembad ligt er, royaal en met een prachtig uitzicht. Zomer 2020 was net als 2019 een groot succes. Alleen weten we nog niet hoe een normaal jaar eruit ziet hier. Met lockdowns en reisbeperkingen hadden we geen rekening gehouden. Maar we genieten ons te pletter met ons nieuwe leven. Zowel van de zomerse drukte als van de rust in de winter. We leren nieuwe dingen, we ontdekken prachtige plekken, we pakken oude hobby’s op, we wandelen veel, we koken graag en met alle communicatiemiddelen voorhanden missen we niet veel. We snappen eigenlijk niet waarom niet iedereen dit doet… 😉

Theo Pranger & Liesbet Den Daas

Pech Blanc

www.pechblanc.com

Verwante berichten