Oervriend

Oervriend
door: Asjha Van Den Akker Ed Langermans – link
Daar was ‘ie dan, de avond die je wist dat zou komen was nu eindelijk daar. Het was de avond waarop onze oervriend en zijn vriendin bij ons kwamen eten en wij ‘het’ zouden gaan vertellen.
Acht jaar geleden leerden wij onze oervriend kennen. Hij schafte toen, voor eigen rekening, voor ons alvast een livebox aan zodat we internet en telefoon in ons klushuis hadden. Hij zorgde ervoor dat we werden aangesloten bij de EDF en hij bracht ons in contact met een Franse klusjesman en elektricien. Hij nodigde ons bij hem thuis uit als hij vrienden op bezoek had zodat we mensen uit de streek leerden kennen. Hij reed op een maandagavond in de herfst van hot naar her op zoek naar een restaurant waar we met z’n drietjes konden eten (gevonden!). We mochten in zijn gîte logeren als wij aan het klussen waren. Hij nam ons mee naar de markt in Cazals en stelde ons voor aan het clubje mensen dat daar elke zondagochtend een wijntje, pardon, een kop koffie drinkt. Hij nam ons in vertrouwen over zijn soms turbulente vrijgezellenleven. Hij nam ons mee naar Woodstuque, een privémuziekfestijn, waar hij met zijn band optrad want hij zingt én hij speelt niet onverdienstelijk gitaar. Kortom, hij liet ons kennismaken met het leven hier. En zo werd onze makelaar onze eerste echte vriend hier in Frankrijk.
Op die ene die avond die je wist, et cetera, gingen we onze moeilijke beslissing met hem delen.
’We willen het huis verkopen’, zei ik.
Ik voelde me een beetje beschaamd. Alsof ik tegen mijn ouders zei: ik ben gestopt met school, ik rook al maanden, ik ben zwanger en ik ga morgen in een kraakpand wonen. En net zoals iedere liefdevolle ouder, keek de oervriend er niet vreemd van op. Hij had al zo’n een vermoeden, we hadden hem de afgelopen tijd blijkbaar al wat hints gegeven.
Maar toch: verkopen betekent in ons geval hoogstwaarschijnlijk verhuizen naar een ander departement. En ondanks dat we enorm veel zin hebben in een nieuw avontuur, zien we op tegen het afscheid nemen van alle vrienden en bekenden.
Zo vlak voor het vertrek terug naar Nederland ben ik altijd wat sentimenteel en kijk ik terug op de zomer. Deze zomer is het erger dan anders. Want misschien is dit wel onze laatste zomer in dit huis, denk ik dan. Misschien zitten we voor de laatste keer met vrienden op het terras, misschien is dit de laatste keer dat ik hier de was ophang, misschien is dit de laatste zondagmiddaglunch bij ons favoriete restaurant, misschien, misschien, misschien…
Dus heb ik deze zomer elke ochtend extra genoten van het uitzicht vanaf het terras, ben ik iets langer in de hangmat blijven liggen dan anders zodat ik naar het huis en de tuin kon kijken, loop ik met nog meer plezier door alle kamers en sproei ik de tuin met volle aandacht voor alles wat er groeit en bloeit. De late-avond-potjes-backgammon met Ed op het terras (het staat 57 – 38 voor hem, grrrrr) zijn misschien wel de laatste potjes hier en ’s avonds kijk ik nog eens goed rond in onze fijne slaapkamer voordat ik ga slapen.
De vriendin van de oervriend liet er geen gras over groeien en appte twee dagen na ons etentje of ze foto’s kon komen maken voor de verkoop.
We liepen die dag met z’n vieren door het huis. Ik keek rond en zag het huis zoals het er acht jaar geleden uitzag: wat hebben we hier veel werk verzet. Het toilet met het bruine bloemetjesbehang werd een nieuwe, tweede badkamer voor de gasten. De kleine, afgesloten keuken die van onder tot boven was volgeplakt met zeil, werd een frisse, open eetkeuken. De schouw waar een vreemd jaren ’70 zitje in was geknutseld, is weer in ere hersteld en er staat nu een stoere houtkachel. Wat altijd is gebleven, is de sfeer. Die zit nog volop in het huis. In de mooie, oude houten trap, de krakende vloeren op de eerste verdieping, alle originele kamerdeuren, de indeling van de tuin zoals monsieur Vinette het bedacht had, de dubbele voordeuren omdat het een huis en een winkel was… Die oude kruidenierswinkel van toen is, al zeg ik het zelf, in acht jaar tijd veranderd in een warm, gezellig woonhuis.
En nu wordt het dus verkocht. Door onze oervriend en favoriete makelaar. Toevallig ben ik de dochter van twee makelaars – zowel mijn vader als mijn superstiefmoeder waren makelaar – en ik weet dat sommige makelaars écht het verschil kunnen maken. Wie ooit ons huis koopt, en ik besef heus dat dat nog jaren kan gaan duren, wordt niet alleen de eigenaar van een heerlijk huis, maar krijgt er misschien ook een nieuwe ‘oervriend’ bij. Mazzelaars.
PS Zijn vriendin kon het natuurlijk niet laten, dus als je goed kijkt, zie je de oervriend rechts op de foto in korte, rode broek…

Verwante berichten