Sinds een half jaar wonen wij in de Charente, in Souffrignac 16380 om precies te zijn.
Hiervoor hebben wij 3 jaar lang met veel plezier in de Lot et Garonne gewoond.
We wilden daar eigenlijk helemaal niet weg maar voor mijn paarden en de hobby van mijn man zochten we een ander huis dat beter aan onze wensen zou voldoen.
Na een lange zoektocht zijn we uiteindelijk 180 kilometer verder belandt dan de bedoeling was.
Met pijn in het hart hebben we ons geliefde Courbiac en vele dierbaren aldaar achter gelaten.
We kochten een vrij recent huis dat een tijdje leeg had gestaan en de eerste tijd hebben we hard gewerkt om alles zo veel mogelijk naar onze wens te maken en achterstallig onderhoud in te halen.
Tijdens de wandelingen met de honden had ik al wat buren ontmoet en in al mijn spontaniteit had ik beloofd iedereen van het gehuchtje uit te nodigen voor een kennismakingborrel, de apéro, hooguit 10 personen, zoveel inwoners telt ons “dorpje” namelijk.Het gebeurde uiteindelijk later dan de bedoeling was maar gisteravond was het dan zo ver!
Naarmate de datum naderde nodigde ik nog meer mensen uit die ik ook weer met de honden tegen kwam of bijvoorbeeld de man die het hooi brengt.
Hij bleek de loco burgemeester te zijn en omdat hij ons de tafels en bankjes van de mairie had geleend voor de “officiële kennismaking” en hier toch al regelmatig komt, moest ik hem gevoelsmatig natuurlijk ook uitnodigen en kwam ook hij, avec plaisir, met vrouw en kinderen.
De burgemeester zelf is ook een enorm leuke man en hij kwam ook graag met z’n vrouw en zo zaten we uiteindelijk met z’n 34en gezellig aan de apéro.
Het was akelig rustig rond het tijdstip van aanvang, er gaat dan van alles door je heen, onder andere van zouden ze het misschien toch niet leuk vinden en durfden ze geen nee te zeggen.. en nog meer onzekere gedachten maar het tegendeel was waar!
Ineens stonden ze met z’n allen tegelijkertijd voor ons terras met een kruiwagen vol streekproducten, plaatselijk gemaakte limonade, flessen wijn, terrines, paté, chocolade, een mooie kaart, noem maar op en een prachtige plant!
Ze vonden ons initiatief zó ontzettend leuk en bijzonder, ze konden zich niet herinneren wanneer ze met z’n allen voor het laatst samen waren geweest en ze bleven ons maar bedanken voor ons initiatief en gastvrijheid.
Onze timide maar hele lieve overbuurman zien we echt nooit, hij woont hier niet maar heeft het huis al 40 jaar, blijkt twee keer per week hier te komen en kende niemand van “ons dorp”, nu kent hij ze allemaal!
Even tussen haakjes:
Onlangs leerden wij dat ze hier een gehuchtje “village” noemen. Vandaar “ons dorp” met maar 10 inwoners en niet 146 dat Souffrignac telt.
We vonden de mensen hier al zó vriendelijk maar nu blijkt dat we gezegend zijn met de meest lieve en behulpzame mensen om ons heen die we maar kunnen wensen.
De apéro duurde tot ruim na 22u,
het was een enorm gezellige en liefdevolle avond om nooit te vergeten, voor ons allemaal, dit was ver boven alle verwachtingen.
De saamhorigheid zoals hier is zeldzaam aan het worden, zeker in Nederland, het was enorm spannend voor ons om wéér opnieuw te beginnen en we kunnen niet dankbaarder zijn dan hoe we ons nu voelen!
