Les hôtes
In een chambres d’hôtes ontvang je uiteraard gasten. En toen de eerste kwamen, vond ik dat best spannend. Wat zouden ze ervan vinden, hoe zouden ze slapen, vinden ze het eten lekker? De eerste keren sliep ik er zelf slecht van. Ineens waren er andere (vreemde) mensen in huis. Gelukkig wende dat snel. Er waren wat dingetjes die ik niet verwacht had. Zo zijn de meeste gasten Frans. Helemaal prima natuurlijk, maar ik was ervan uitgegaan dat er Nederlanders zouden komen. Gewoon, omdat ik zelf Nederlands ben. Zo werkt het dus niet.
De eerste Franse gasten waren een stel en een jongeman. De jongeman ging naar een bruiloft. Van het stel ging de vrouw naar een feest en de man bleef hier. Om half drie ‘s nachts komt de vrouw bij het huis aan en denkt twee inbrekers bij de deur te zien staan. Het blijkt de andere gast te zijn die de deur niet open krijgt(dronken?). De vrouw laat hem binnen. ’s Ochtends komen er bij het ontbijt ineens twee jongemannen tevoorschijn. De vriend van mijn gast had op het feest ruzie gekregen met zijn vriendin en mocht niet meer met haar mee naar huis. Hij had heerlijk geslapen bij MaDamenFrance en was blij dat er voor hem ook een ontbijtje geregeld kon worden.
Vlak hierna kwam er een echtpaar voor 2 nachten en zij boekten ook een table d’hôtes. We hebben gezellig samen gegeten en voor het naar bed gaan vertelden ze dat ze al jaren zelf een chambres d’hôtes runnen. En nog wel op een prachtig wijndomein (www.domainedepelican.fr). Daar werd ik acuut weer zenuwachtig van want ik kom natuurlijk nog maar net kijken. Gelukkig lieten ze een hele mooie en welgemeende recensie achter.
Buiten de maanden juli en augustus komen mensen hier niet om vakantie te vieren. Ze komen voor werk, sportwedstrijden of om een bruiloft bij te wonen. Zo waren er drie Parijzenaren (fotograaf, filmmaker en journalist) die een reportage kwamen maken van een sportwedstrijd en met wie ik een heel gezellige avond aan tafel doorbracht. In een weekend kwamen er zes gasten voor de twirling kampioenschappen (mét baton). Ik had daar nog nooit van gehoord en ben een kijkje gaan nemen om een vergeten kussen af te geven. Bomvolle grote sportzaal met gymnastische oefeningen op muziek. En een stok dus erbij. Verder ontmoette ik drie mannen die voor de voorrondes van het nationale kampioenschap pétanque hier verbleven.
Dan was er de jonge militair, kleinzoon van een mevrouw hier uit de straat. Zij wilde liever niet meer haar kamer uit als hij kwam logeren. De gasten die kerstmis bij familie doorbrachten, maar daar niet konden overnachten. Het lieve, hoogbejaarde stel uit Parijs bij wie ik mijn hart vasthield als ze de trap opliepen en die het hier zo naar hun zin hadden.
De Belgische dame die in haar uppie een wandeltocht maakte. Vader en zoon op de fiets met de volgende dag 155 kilometer naar Bordeaux voor de boeg. Drie wat oudere vriendinnen waarvan er één uit de omgeving kwam en die regelmatig met elkaar op reis gaan. De vrouw die in de buurt examens kwam corrigeren en met wie ik heerlijk over onderwijs gepraat heb.
Overigens trekt MaDamenFrance keurige gasten aan. De kamers worden steeds supernetjes achtergelaten, soms zelfs met de bedden opgemaakt. Wat niet zo logisch is, want die worden toch afgehaald. Achtergebleven spullen: oplader, vest, hoofdkussen, slipje…
De ontmoetingen met mensen is wat dit werk zo leuk maakt. Wanneer de deur opengaat, zie ik pas wie er te gast komt. En iedere gast heeft zijn of haar eigen verhaal. Soms kom ik daar niet veel van te weten en soms, vooral bij een gezamenlijke maaltijd, ontstaan er fantastische gesprekken. Daar geniet ik van.
En als de gasten ’s ochtends na het ontbijt weer tevreden vertrekken en ook nog eens lovende reviews achterlaten, ga ik tevreden zitten met een kopje koffie. Daarna aan de slag met beddengoed, kamers en badkamers. Dat duurde in het begin eindeloos lang. Ondertussen ben ik daar heel bedreven in geworden. Oefening baart kunst. Ik kijk alweer uit naar de volgende gasten.
Van huis uit ben ik geen klusser. En ook later is dat nooit goed gekomen. Met een oud huis in Frankrijk is het noodzakelijk om ook zelf de handen uit de mouwen te steken. Voor de echte klussen zijn er gelukkig vaklui gekomen, maar er bleef voor mij nog genoeg over.
Met behulp van Google en YouTube ben ik ver gekomen. Het kostte hier en daar wat kruim. Ik neem jullie mee langs wat gedenkwaardige momenten.
Zo was er de zolder waar je door de dakpannen heen keek en waar ik een volwaardige slaapkamer van wilde maken. De plombier heeft met de nodige zweetdruppels een badkamerunit gerealiseerd. Dat kostte mij alleen wat koppen koffie. Daarna is Johan aan het werk gegaan om het dak te isoleren en af te timmeren. Ondertussen kwam Monsieur Lefort om wat dakpannen te verleggen, de goot te repareren en twee nieuwe Velux ramen te installeren. Met een super eindresultaat. Hierna mocht ik aan het werk: het texen van de wanden en het plafond. Twee keer. Het is een hele grote zolder en werken boven mijn hoofd was niet echt tof. Het leverde me ook twee maanden dikke ogen op en een nog steeds voortdurende blessure aan mijn hand. Door het in stukken te verdelen, is het afgekomen en ontzettend mooi geworden. De deur en het raamkozijn waren ronduit goor, maar ook dat is met enige lagen verf opgelost. Bij het kozijn was ik iets te fanatiek en had ik de sluiting dicht geverfd. Gelukkig kon Johan dat oplossen. Inmiddels is de zolder ingeslapen en een heerlijke plek geworden. Ik vergeet nog dat ik ook met de stofzuiger elke centimeter van de natuurstenen wanden heb afgenomen. Voor alles moet een eerste keer zijn.
Dan de luiken. Het huis is gezegend met 28 (!) luiken. Hartstikke Frans en pittoresk en een genot om ‘s ochtends de luiken open te gooien. Ze verdienden allemaal een nieuw laagje groene verf. En dus zijn ze, met enige hulp, één voor één verwijderd en naar de kelder gebracht. Daar zijn ze door mij onder handen genomen. Schoongemaakt, geschuurd, soms geplamuurd, weer schoongemaakt en geverfd. Twee keer. Hier en daar is een druppel te zijn en het plamuur zit er niet overal strak op, maar wat ziet het er goed uit en wat knapt het huis ervan op.
Ook de tuin had wat onderhoud nodig. Zo leerde ik de verticuteerhark, een scarificateur in het Frans, gebruiken. Dat vroeg enige oefening waarbij YouTube filmpjes de helpende hand boden. Daarna kalk strooien, mesten en bijzaaien. Afgezien van het verticuteren geen zwaar werk. Dat gold wel voor het mos vrij maken van het dak van de overkapping. Met gevaar voor eigen leven kroop ik op het dak, gewapend met een staalborstel en plamuurmes. Voorzichtig om het dak niet kapot te maken, kroop ik voorwaarts en is de grootste zooi verwijderd. Bij het muurtje vol dode klimop voldeed hetzelfde materiaal uitstekend. Helaas moet al het tuinafval in zakken naar de déchetterie want groenafval ophalen, daar doen ze hier niet aan.
Verder kwamen er nog allerlei andere grote en kleine klussen voorbij. Het balkonhek dat geschuurd, gegrond en geverfd werd. Het in elkaar zetten van kofferrekjes waarbij ik toch echt weer opnieuw moest beginnen omdat ik de poten verkeerd om gemonteerd had. Het beitsen van de keukenvloer. Het boren van gaten, soms ietwat scheef, en het ophangen van rekjes, planken en schilderijen. Het sjouwen van al het haardhout dat voor de garagedeur gestort was.
Mijn hobby gaat het nooit worden, dat klussen. Dat hoeft ook niet want het is nu mijn werk. Eerlijk gezegd probeer ik liever nieuwe recepten uit, maar de voldoening na elke geklaarde klus is groot. Voor nu is het, op de laatste luiken na, even klaar met klussen en kunnen de gasten komen. Het lijstje voor de winter ligt al klaar.
